Wielrennen is veelzijdig. Omdat iedereen deze sport op een andere manier ervaart, proberen we met regelmaat gastschrijvers een stuk voor The Prologue te laten schrijven. Dit keer doet Sharief Mohamed zijn verhaal. Hij kocht onlangs een coole tweedehands fiets; koopje van de eeuw. Tenminste…
Het was kerstochtend 1961, ik weet het nog zo goed, het fietsenhok was leeg #flappieneverforget #ripflappie. Oke excuses, dit slaat nergens op.
Het was drie weken geleden. Na een week noeste arbeid kwam ik tot de conclusie dat het verstandig zou zijn om een racefiets te kopen, omdat de plek van het verrichten der arbeid zich binnen twee weken van het centrum van Amsterdam naar het westen zou verplaatsen. Van de Herengracht naar de Baarsjesweg, om precies te zijn.
Amsterdam Eastside
Ik, als inwoner van Amsterdam Eastside (Indische neighborhood), moet vanaf dat moment 15 kilometer per dag afleggen (#fitboy). Mijn toenmalige stalen ros trapte zwaarder dan Andy van der Meijde in de nadagen van zijn carrière. Na een volledig op één bron gebaseerde researchstudie (#marktplaats) van 30 minuten besloot ik mijn zinnen te zetten op een racefiets van het type ‘vintage gierige k*t hipsterfiets met uitgedroogde banden’. Het type fiets dat ik regelmatig kocht om direct weer door te verkopen, om wat extra dukaten te verdienen welke ik vrijdagavond in de lokale kroeg kapot kon slaan. Ik concludeerde hiermee dat ik verstand had van dit type racefiets.
Al zoekende kwam ik meerdere racefietsen tegen van het type dat ik zocht, totdat ik als een met ecstasy gedrogeerde ekster gefascineerd op een glimmend object stuitte: een Bombtrack gravel bike.
Jiggy Jeff
Een sportieve fiets die er nieuw en stijlvol uitzag, zelfs zonder trapas en crankset (want die ontbraken). Er kwam een stofje Steve Jobs in mijn hersenen vrij, en ik hoorde mezelf zeggen: “Waarom zou je bij de marine gaan als je ook een piraat kunt zijn?”. Vraagprijs: 200 euro. “Fuck it. Ik change de game en bied 120 euro.” #rebelwithacause #livingontheedge
Jiggy Jeff (Jeffrey de zigeuner voor onbekenden) reageerde 10 minuten na mijn bod met het bericht dat de fiets voor 150 euro van mij kon zijn. Ik ben een fucking piraat, dus dit was míjn kans. Een fantastic absolutely amazing offer I can’t refuse. Oke, hij heeft geen trapas of crankset maar hoe duur kan die sh*t zijn? Vijf tientjes bij de lokale fietsmaker? Zoals een goede marktkoopman betaamd ging ik nog even naar de website van Bombtrack. “Zie je wel!”, zei ik tegen mezelf terwijl ik door de catalogus van Bombtrack bladerde. “Dit zijn kwalitatief goede en dure fietsen.”
Gepimpte Suzuki Swift
Na vijf minuten had ik Jiggy Jeff aan de lijn; zestig minuten later stond ik bij “de manage van z’n ma” in Amsterdam Noord. Vanuit de verte zag ik een gepimpte Suzuki Swift aankomen met geblindeerde ramen en zwart gespoten wieldoppen. “Dit is een betrouwbare verkoper.”, dacht ik (not).
Jiggy Jeff liet me de fiets zien. Waarom de fiets geen trapas of crankset had? Die had Jiggy op z’n andere fiets gemonteerd. “Seems fair”, dacht ik, waarna hij direct opmerkte dat het slechts 50 euro zou kosten om dit bij de fietsenmaker te laten monteren. “Zie je wel!”, zei ik tegen mezelf.
Na de transactie liep ik met Jiggy Jeff naar mijn auto. Ik vroeg hem nog: “Wielren je dan?”. “Nee”, antwoordde Jiggy Jeff. Later, in de auto, dacht ik: “Hij zal die trapas en crankset vast gebruiken om op vrijdag het weekend aan te trappen.”
Trapas en crankset
Twee dagen later, ’s maandags, belde ik wat fietsmakers in Amsterdam. Ze waren allemaal hoopvol: “Oh dat is zo geregeld, kom maar even langs”. Dus ik nam de fiets mee naar drie van deze fietsmakers, die allemaal wit wegtrokken bij aankomst. “Zo’n trapas voor die fiets?! Nee die heb ik niet. En ik heb ook geen tijd om uit te zoeken wat je nodig hebt. Als jij uitzoekt welke onderdelen je nodig hebt, kan help ik je verder helpen.”
Bombtrack
Ik keerde huiswaarts met hetzelfde gevoel als wanneer je, na heftig zoenen bij de deur met een leuke chick, toch thuis moet slapen. Ik zocht mailcontact met de mensen van Bombtrack, die overigens zeer behulpzaam zijn (#shoutout). Binnen twee dagen had ik een reactie, mét lijstje van de onderdelen die ik nodig bleek te hebben.
Vol goede moed nam ik contact op met de eerder bezochte fietsenmakers. “Geen probleem, kom maar even langs” was de boodschap. Dus ik in het weekend weer op bedevaart. De eerste fietsenmaker meldde mij dat de reparatie 300 euro (!) zou kosten, de tweede 250 euro (!) en de derde adviseerde om toch maar zelf te gaan klussen. Na lang zoeken vond ik een meegaande fietsenmaker die viel voor mijn ‘Ik ben student en heb mezelf al behoorlijk verneukt door deze amazing Bombtrack fiets zonder trapas en crankset te kopen.’
Met tranen in mijn ogen
De man zag het leed en de tranen in mijn ogen aan. Het feit dat ik noch bij de marine zit, nog een piraat ben, deed hem vast overtuigen mij uit de brand te helpen. Hij opteerde om tweedehands onderdelen te monteren (ik bleek veel meer onderdelen dan een trapas en een crankset nodig te hebben om er een functionele fiets van te maken), die verspreid over de werkplaats lagen. Ik stemde in met een brok in mijn keel.
“Wat kost het me?” vroeg ik al snikkend. “150 Euro”, antwoordde hij. Binnen tien seconden maakte ik de afweging: “Of ik neem mijn verlies als een man en hang die k*tfiets als decoratie aan de muur, of ik ga door (#gokkerssyndroom) en spendeer nog eens 150 euro en heb een amazing fantastic bike voor 300 euro. YOLO, ik doe het gewoon. “Maak hem maar, maak hem maar!” riep ik net iets te hard ik door de werkplaats.
YOLO
Gisteren heb ik mijn fiets opgehaald, en ben nu de eigenaar van een single speed Bombtrack HOOK gravel bike uit 2015 waar ik 320 euro (de rekening was uiteindelijk 170 euro voor de rekenwonders onder ons) aan heb uitgegeven (#anticlimax). Terwijl ik mijn behoefte ook had kunnen bevredigen met een 150 euro kostende racefiets van het type ‘vintage gierige k*t hipsterfiets met uitgedroogde banden’.
Zelfoverschatting
Hoogmoed? Zelfoverschatting? Arrogantie? Ach, het was een dure les. Maar ik heb een rijdende fiets. De les die hieruit te leren valt is ‘blijf van drugs af, vertrouw geen mensen die bij de manege van hun moeder willen afspreken (#metoo) en win advies in bij bekenden die wel verstand hebben van racefietsen alvorens je de intentie hebt om te investeren in een tweedehands racefiets.’ Peace-out. #praisethelord #A$APROCKY